Welke partners komen in contact met psychiaterisering?
Na het bekijken en onderzoeken van psychiaterisering in het onderwijs, zijn wij op zoek gegaan naar partners in de samenleving die vaak in contact komen met deze 'trend'. Hieronder kan u hun visie over psychiaterisering terugvinden.
Professor Dirk De Wachter
Professor Dirk de Wachter is een Belgisch psychiater en een professor aan de KU Leuven. Hij is daar verbonden aan het Universitair Psychiatrisch Centrum van Kortenberg. Hij verscheen meerdere malen in de actualiteit. Hier werd hem vaak om zijn mening omtrent het onderwijs en de geestelijke gezondheidszorg gevraagd. Ook is hij bekend om zijn boeken ‘Borderline Times’ en ‘Liefde. Een onmogelijk verlangen?’.
Dirk De Wachter schreef al talloze artikels over psychiatrisering. Zijn visie op dit maatschappelijk onderwerp is dan ook doorheen de jaren sterk ontwikkeld. Hij heeft hier reeds goed over kunnen nadenken en neemt hier een duidelijk standpunt in. Zijn inzichten op onderwijsvlak kunnen onze taak inhoudelijk versterken. Hij kan ons voorzien van mogelijke oplossingen om het maatschappelijk probleem aan de kaak te stellen en aan te pakken.
Sonja Van De Wal
Sonja Van De Wal is momenteel creatief agogisch coach voor begeleiders, kinderen en jongeren en is mama van drie kinderen. Ze is 44 jaar en wilde als jongere altijd al iets doen met kinderen. Sonja is een creatief iemand. Daarom koos ze in het verleden voor de opleiding leerkracht secundair. Ze koos voor het vak plastische opvoeding. Ze heeft jarenlang in het onderwijsveld gestaan als leerkracht PO. Daarna is ze gestart op de academie en kreeg ze de kans om directeur te worden. De job van directeur was voor haar te zwaar. Ze kreeg een burn-out en startte opnieuw met tekenen. Datgene wat ze vroeger graag deed. Elke dag maakte ze een tekening, deze ontworpen ook haar boek “Heppie Mie”. Samen met haar ga je op zoek naar jouw eigen “Heppie Mie”.
Sonja Van De Wal is een meerwaarde voor ons onderzoek, aangezien ze al heel wat uiteenlopende ervaring heeft in het onderwijs. Dit zorgt ervoor dat ze een brede kijk heeft op het onderwijs en dat zij zeer veel informatie heeft over het onderwerp psychiatrisering en de evolutie daarvan. Bovendien heeft ze ook zelf te maken gekregen met psychiatrisering. Deze brede kijk is interessant om onze onderzoeksvraag te kunnen beantwoorden.
Jonathan Van den Broeck
Jonathan is zorgcoördinator in de Wereldreiziger en orthopedagoog van opleiding. Een deel van zijn job, is ervoor zorgen dat leerlingen de juiste ondersteuning krijgen om zich maximaal te kunnen ontplooien. Wanneer er zich iets voordoet dat de draagkracht of expertise van de leerkrachten te boven gaat dan, gaat hij mee opzoek naar oplossingen. In sommige gevallen kan dit een diagnose inhouden. Dit gebeurt dan steeds in samenspraak met de betrokken leerkrachten, het CLB, de ouders en wanneer het kan, het kind zelf.
Hij komt regelmatig in contact met leerlingen die labels hebben of krijgen en heeft in zijn opleiding en zijn loopbaan al wat ervaring opgedaan met het uitdelen van die labels. De Wereldreiziger is een zeer multiculturele school, wat ervoor zorgt dat hij niet alleen in contact komt met kinderen met labels, maar dit ook nog eens gecombineerd is met kansarme kinderen. Dit geeft hem extra inzicht in de combinatie van labels en kansarmoede.
Michiel Pepermans
Michiel Pepermans is sinds enkele jaren directeur van de Gemeentelijke Basisschool ’t Kofschip te Duffel. Hij is een levendige, jonge en progressieve directeur die middenin het werkveld staat in plaats van erboven. Michiel heeft een master in Klinische Psychologie behaald en is erg bezig met de nieuwste ontwikkelingen op onderwijskundig vlak. Naar aanleiding van enkele specifieke leerlingen heeft ook hij zijn eigen visie op psychiatrisering.
Door zijn psychologische achtergrond staat hij dikwijls stil bij het mentale aspect van het onderwijs en de impact hiervan op leerlingen, maar ook op leerkrachten en ander onderwijspersoneel. Dit in combinatie met zijn functie als directeur, maakt dat hij volgens ons een unieke visie op dit maatschappelijk hekelpunt heeft ontwikkeld. Vanuit zijn psychologische kennis kan hij ons ook van interessante adviezen voorzien, waarbij rekening wordt gehouden met het welbevinden van elke betrokkene. Net daarom is hij zeker een toegevoegde waarde binnen dit werkstuk.
Synopsis interview:
Jonathan vindt dat labels en diagnoses een plek hebben binnen de zorg op een school, zo lang ze gebruikt worden om kinderen beter te ondersteunen. Hij vindt niet dat we labels moeten voorkomen, maar wel dat we moeten opletten dat zo'n label de verdere schoolloopbaan en toekomstpotentieel van een kind niet beperkt. Dit door kinderen te leren omgaan met hun moeilijkheden (ongeacht hun label) en door deze labels te beschouwen als iets normaals. Daarnaast vindt hij het cruciaal dat je als school inzet op een warm klimaat. Dit komt alle kinderen ten goede en voor veel kinderen die een label krijgen, is het van groot belang dat ze zich veilig voelen in de klas.
Synopsis interview:
Sonja houdt niet van labels. Liefst legt ze de lijst die elke leerkracht aan het begin van het schooljaar krijgt in verband met de labels van de leerlingen naast haar neer. Ze kijkt niet naar deze labels en probeert in elk kind de kwaliteiten naar boven te halen. Dit door verbindend te communiceren. Ze vindt het belangrijk dat je samen met je leerlingen een bewandelbare weg uitstippelt. Een weg die voor de leerlingen fijn aanvoelt, maar ook voor jou als leerkracht.
Bovendien ziet ze een label, aangezien deze niet te omzeilen valt, als een deel van het geheel en als een veranderlijk gegeven. Een label maakt niet de persoonlijkheid van het kind, het is een onderdeel.
Synopsis interview:
Michiel is van mening dat labels een dynamisch karakter hebben en na verloop van tijd ook niet meer van toepassing kunnen zijn op een kind. Verder vindt hij ook dat de diagnoses van bepaalde stoornissen sterk afhankelijk zijn van het kind en zijn/haar achtergrond. Verder ziet hij het labelen van mensen ook als een natuurlijk proces dat niet af te leren valt, en etikettering werkt volgens hem ook altijd beperkend. Een label geeft kinderen vaak aan dat ze niet goed genoeg zijn. Daarom vindt hij het belangrijk dat hier verandering in wordt gebracht. Hij hoopt een verandering in de houding van leerkrachten teweeg te brengen om ervoor te zorgen dat zij begrip opbrengen voor de situatie en het kind in kwestie. Dit begrip moet ook al worden ingebed in de opleiding van toekomstige leerkrachten. Hiervoor hoopt hij ook op een duidelijk statement van de overheid op gebied van psychiatrisering. Hij pleit voor een open karakter en inspraak van het kind in de diagnose, het label en de concrete ondersteuning die hij/zij krijgt in het onderwijs.